13/03/2014

Weer even een update vanuit Port Alfred, het is inmiddels alweer even geleden. Ik moet ook af en toe goed nadenken wat ik allemaal heb gedaan, dus ik zal voornamelijk de hoogtepunten van mijn week beschrijven. Laat ik eens beginnen bij vorige week vrijdag 28 februari. Het begin van het weekend brengt namelijk de leukste verhalen met zich mee. Ik weet niet meer precies hoe het weekend begon, maar ik weet dat ik een drankje heb gedaan op de campus en vervolgens op stap ben geweest. Na een avondje niet heel succesvol stappen en middernachtelijke telefoongesprekken met mijn lieve vriendinnetjes, vond ik uiteindelijk mijn bed om de volgende ochtend weer vroeg op te staan om dieren te spotten in Addo elephant park. Om half tien vertrokken we met z’n negenen in twee auto’s richting Addo’s, ongeveer 2 uur rijden. De reis begon rustig omdat iedereen nog op gang moest komen, maar eenmaal in het park aangekomen begon het enthousiasme te groeien. We waren nog maar enkele minuten aan het rijden toen we de eerste slang al spotten. Hij was bruin met geel en blauw, omdat hij over een grindpad gleed leek het net of waggelde hij op mini voetjes over het pad. Hiermee startte de eerste meligheid op de ochtend. Omdat we in twee auto’s waren en wij niet op elke foto de auto voor ons wilden hebben staan, besloten we op te splitsen en een wedstrijd te doen wie de meeste dieren zou spotten, met foto’s als bewijs. Om te splitsen besloten wij een zandweg afslag te nemen waar geen bordje bij stond met ‘no entry’, wat voor ons betekende dat we er in mochten. De eerste beesten die we konden afvinken van ons lijstje, waren de enorme mestkevers die ballen rolden die vier keer zo groot waren dan zichzelf. We reden langs een hek waardoor we ons gingen afvragen of we zo wel dieren zouden spotten, maar het leek ons wel leuk om het weggetje toch te volgen. Na ongeveer 10 seconden rijden werd ons duidelijk dat we eerst een steile daling zouden krijgen om vervolgens weer een steile helling op te moeten. Het pad zat vol enorme hobbels en kuilen, maar dit maakte het extra leuk. Bij de eerste bult werd gelijk de onderkant van de huurauto geschaafd, wat veel gelach en ‘ge-oooh’ opriep. Na veel hobbels, kuilen, gelach en ge-oooh verder besloten we maar weer te keren, want van de mooie omgeving was weinig te zien. Veel ruimte om te keren was er daarentegen niet, dus moesten we half in de bosjes, half in de draden van het hek de auto draaien. Het enige dier wat we gespot hebben was een dode schildpad waarvan het schild was afgebroken. Weer terug richting de verharde weg moesten we eerst weer de helling op, vol hobbels en kuilen. Scheef over de bult en een beetje gas bleven we hangen op de bult omdat de onderkant weer geschaafd werd, in plaats van ons zorgen te maken konden we niet meer stoppen met lachen. Met z’n vijven nadenkend over hoe we de bult fatsoenlijk zouden kunnen passeren, besloten we dat terug laten rollen, een straal gas geven en scheef over de bult gaan de beste oplossing was. Met de ramen open en de camera’s buiten boord voor een filmpje gaf Jurriën gas, behalve lol waaide er nu ook een enorme stofwolk naar binnen, maar we zijn wel de bult over geschoten! (met geschaafd onderkantje, maar sst). Weer terug op de verharde weg, nog geen kilometer het park in, konden we in ieder geval de mestkever en de schildpad van ons lijstje afvinken. De sfeer in de auto was gezet en bleef ook de hele dag hangen. Nu kon de echte tour door het park beginnen, de eerste echt interessante beesten die we zagen waren hertenbeesten, geen idee hoe ze echt heetten, maar deze naam was wel toepasselijk. De omgeving in het park was super mooi en vanaf een bepaald punt kon je in de verte de zee en het strand zien. Niet veel verder zagen we onze eerste olifant lopen in de verte. Prachtig om zo’n kolossaal beest te zien lopen in een natuurlijke leefomgeving. We reden een stukje verder en spotten daar ook struisvogels. Het was heerlijk om met mooi weer, zo’n mooie omgeving te zien met zulke mooie beesten, hangend uit het raam van de auto (wat je eigenlijk 500 rand kost wat ons verteld werd toen ze het ons zagen doen). Na een tijdje rijden besloten Jurriën en ik te wisselen, ik achter het stuur en hij op de achterbank dieren spotten. Het moest even wennen om het stuur aan rechts te hebben en de versnellingspook aan links, maar dit wende gauw genoeg. We kwamen veel hertenbeesten tegen, zwijnen met babyzwijntjes en andere interessante beesten. De plek waar we met de anderen hadden afgesproken hadden we nog lang niet bereikt om twee uur, dus besloten we aan het eind van de dag weer met elkaar af te spreken. Met de kaart van het park erbij reden we verschillende routes. Een heel stuk reden we zonder bijzondere beesten tegen te komen, maar de omgeving was echt mooi en de sfeer in de auto nog steeds top. Na een stuk rijden kwamen we een olifant tegen pal naast het pad. Helemaal onder de indruk lieten we de auto staan. Er stond een auto voor ons en we besloten dat we dichterbij de olifant wilden komen. We raakten aan de praat met de mensen in de andere auto en we genoten van het beeld van de olifant. We reden een stukje verder en de olifant besloot zich te verplaatsen. Hij banjerde weg vlak langs de auto achter ons, wij balend dat we vooruit waren gereden. Om verder te rijden moesten we een heel stuk omhoog dus auto in de twee en plankje gas omhoog. Met zestig kilometer per uur in de twee vroeg ik me af of het gezond was voor de auto, maar niemand maakte zich verder zorgen dus kachelden we gezellig zo door. Het uitzicht van boven was echt bijzonder, heel mooi. Nog een stukje verder stond dezelfde auto met mensen waarmee we aan de praat raakten er weer. We gingen naast ze staan en ze vertelden dat ze vlak voor een bosje stonden waar de olifanten de weg op kwamen lopen. We bleven even naast ze wachten en zagen een eind verderop een kudde olifanten staan. Er verscheen niks uit de bosjes dus ik reed langzaam verder omdat we de kudde van dichtbij wilden bekijken. Van een afstandje bleven we staan, totdat iemand in de auto riep: “woooooow kijk achter, kijk achter!” daar kwamen de olifanten uit de bosjes gewandeld. Niet zeker of ik moest blijven staan of rijden, zette ik de auto vast klaar in de 1. De olifanten kwamen dichterbij en ik reed langzaam naar voren, maar iedereen was zo enthousiast dat we besloten de auto te laten staan. Langzaam slenterden de olifanten langs de auto, nauwelijks geïnteresseerd in onze aanwezigheid. Heel mooi en in het begin ook wel een beetje eng als er van die kolossale beesten op aai afstand langs je auto lopen. Er waren kleintjes, enorm grote en middelmatige olifanten, heel bijzonder en prachtig om te zien. Elke keer dat we dachten dat de kudde compleet was, kwamen er weer nieuwe olifanten uit de bosjes. Na de beesten een poosje bewonderd te hebben reden we verder, maar we moesten achter de kudde aan. Heel grappig om te zien hoe tegemoet komende auto’s gauw hun auto’s in de achteruit zetten. Toen de kudde weer van de weg af ging, konden we verder met onze tour. Even een korte pauze tussendoor waar we even de beentjes konden strekken en aapjes kijken, brutaal genoeg om de auto in te stappen als we de deur niet op tijd dicht deden. Na deze pauze deden we weer een chauffeurs wissel en Alwin reed verder door het park. Onderweg kwamen we de meiden in de andere auto tegen, even een praatje om ze vervolgens in een stofwolk achter te laten terwijl hun ramen open waren. De sfeer in de auto was nog steeds melig. We zijn nog een kudde zebra’s tegen gekomen, een kudde buffels en ik zag een hyena, maar de snelheid was te hoog om daar op tijd voor te stoppen en eenmaal in de achteruit was de hyena alweer verdwenen. We hebben nog wat rond gereden en rond 18:00 reden we het park weer uit. We moesten nog even wachten op de rest dus besloten we nog even rond te koekeloeren bij uitkijkpuntjes en de braaiplaats daar. Na een fotoshoot van Liza en Lynnsey op een olifanten glijbaan kwam de rest ook het park uit. We reden door naar The Aardvark, ons hostel voor die avond. Het was een hostel in een rustige omgeving, een groot grasveld er om heen met een aantal hangmatten tussen de bomen. We dropten onze spullen en zijn een hapje gaan eten. Voor mij stond er struisvogel op het menu, wat mij wel een interessante versnapering leek. De smaak was niet erg verschillend met biefstuk, alleen stukken malser. Na het eten hebben we onze stoelen om het kampvuur geschoven. Een paar goede gesprekken verder besloten we uiteindelijk ons bedje op te zoeken. Met z’n negenen in één kamer vol met stapelbedden, kapot van de lange dag, zijn we gaan slapen. De volgende ochtend vroeg zijn Irene en Jurriën Sophie uit Port Elizabeth gaan halen. Na een ontbijtje langs de snelweg (we konden geen restaurantje vinden), gingen we terug naar het hostel. Elske en ik wisten nog niet wat we gingen doen vandaag, want de rest van de groep ging olifant rijden. De anderen moesten met een vliegtuigje naar de olifanten toegebracht worden en omdat de auto niet op onze naam stond, zouden we niet verzekerd zijn als wij er in reden en een ongeluk kregen. Met deze wetenschap besloten we maar mee te gaan naar het vliegveldje. Een lange grasbaan naast een loods, verder was er weinig te zien toen we aankwamen. Een beetje weemoedig over het idee dat we de hele dag op een vliegveldje zouden moeten liggen terwijl het 35 graden was gingen we liggen naast een waterton. Ik had me al voorgesteld dat ik met behulp van de waterton verkoeling kon gaan zoeken, totdat Elske met het idee kwam de piloot te vragen of we eventueel mee konden vliegen. Niet wetend wat daar dan te doen was, maar dat zouden we dan wel weer zien. De piloot kwam aangevlogen en begon met de voorbereidingen. Omdat er maar zes mensen in het vliegtuigje konden, moest hij sowieso twee keer vliegen. Elske verdween om vervolgens de hoek om te komen met het bericht: “Rianne, pak je spul, we gaan mee!”. Helemaal verbaasd en enthousiast liep ik naar haar toe. Ze had de piloot gevraagd of we mee mochten en dit was goed, het antwoord op de vraag wat het ging kosten was: “sst”. We mochten wel mee maar we moesten ons wel op de achtergrond houden, omdat we geen olifantenrit geboekt hadden. We stapten het vliegtuigje in en stegen op. Vanuit de lucht was het landschap nog mooier dan vanuit de auto. Een prachtig uitzicht over de heuvels en in de laatste bocht voor de landingsbaan waren drie olifanten te zien die genoten van een modderpoel. Blij dat ik weer op de grond stond, aangezien de vlucht nogal hobbelig was, stapten we in een busje richting de olifanten. Over een loopbrug liepen we naar een verhoogde veranda, waarvan de anderen op de olifant konden stappen. De olifanten kwamen aangeslenterd met hun bestuurders op de rug, bijzonder gezicht. Ze stopten voor de veranda en de rest kon achterop stappen. Toen we de anderen uitzwaaiden en mooie foto’s gemaakt hadden, ging de chauffeur de anderen van de landingsbaan halen. Elske en ik besloten ons handdoekje uit te leggen op de veranda en daar de middag door te brengen. De chauffeur kwam terug met de anderen en vroeg ons: “Willen jullie mee naar de lodges? Daar is een zwembad” Daar hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken. We liepen mee en kwamen bij een zwembadje met een paar ligstoelen. Er was niemand, en het uitzicht vanuit het zwembad over de natuur en de heuvels was prachtig. We doken het zwembad in, lachend over het feit dat we hadden verwacht dat we op een vliegveldje naast een regenton zouden liggen, maar in plaats daarvan gratis in een vliegtuigje hadden gezeten en nu bij een zwembad lagen in een hele bijzondere omgeving. Het enige wat nog miste was een cocktail, maar een ijskoud wijntje voldeed ook prima. Al met al een super weekend gehad dat we afsloten met een etentje bij Guido’s in Port Alfred.

Naast de mooie en leuke dingen die je hier kunt doen in Zuid-Afrika, heeft het land ook minder mooie kanten. Het feit dat twee kindjes van mijn stageproject hiv positief zijn is vrij schokkend. Je weet dat de kans groot is, maar als je hoort dat hun 19-jarige moeder hiv positief is, waardoor haar drie kindjes dat ook zijn, maar zij liever alcohol koopt dan medicijnen gebruikt, verbaas je je toch wel even over het grote verschil tussen Nederland en Zuid-Afrika en het leven dat de mensen leiden in de townships.